محبوبین الهی

در شهر ما دیوانه ای زندگی میکند که همه او را دست می اندازند و در کوچه

پس کوچه های شهر بازیچه بچه ها قرار میگیرد.

روزی او را در کوچه ای دیدم که با کودکانی که او را ملعبه خود قرار داده بودند

با خنده و شادی بازی میکرد.او را به خانه بردم و پرسیدم: چرا کودکانی که تو

را مسخره میکنند و به تو و حرفها و کارهایت میخندند را از خود نمیرانی؟؟

با خنده گفت: ((مگر دیوانه شده ام که بندگان خدا را از خود برانم در حالیکه

میتوانم لبخند را به آنها هدیه دهم؟)). جوابش مرا

مدتی در فکر فرو برد….دوباره از او پرسیدم:قشنگترین و زشت ترین چیزی

را که تا به حال دیده ای را برایم تعریف کن.!

لیوان آبی که در اتاق بود را برداشت و سر کشید.با آستین لباسش آبی که

از دهانش شر کرده بود را پاک کرد و گفت :((قشنگترین چیزی را که در

تمام عمرم دیده ام لبخندی است که پدرم هنگام مرگ بر لب داشت.

و زشت ترین چیزی که دیده ام مراسم خاکسپاری پدرم بود

که همه گریه کنان جسد را دفن میکردند.پرسیدم:چرا به نظر تو

زشت بود؟مگر مراسم خاک سپاری بدون گریه هم میشود؟

جواب داد:((مگر برای کسی که به مرگ لبخند زده

است باید گریه کرد؟؟)) و من از آن روز در این فکر هستم که

آیا این مرد دیوانه است یا مردم شهر ما دیوانه اند

که او را دیوانه می پندارند؟؟…