محبوبین الهی

روز درختکاری گرامی باد

در احادیث آمده است که اگر کسی درختی را آب بدهد، انگار مؤمن تشنه ای را آب داده است. آب دادن به درخت، مثل آب دادن به مؤمن است.

درختان، از نعمت های پرارزش و حیات بخشی هستند که خداوند برای انسان آفریده است تا همواره از فایده های گوناگون و بسیار آن استفاده کنند و پیوسته به یاد او باشد.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله درباره ثواب درختکاری فرمودند: «هر که درختی را بکارد خداوند به اندازه محصول آن ، برایش پاداش می نویسد (الجامع الصغیر،ج2، ص514)». نیز از آن حضرت صلی الله علیه و آله است که: «هر مسلمانی که بذری بیفشاند یا نهالی بنشاند و از حاصل آن بذر و نهال، پرنده یا انسانی بخورد، برای او صدقه محسوب می شود.(مستدرک الوسائل، ج13، ص26)»

خداوند متعال، در آیات بسیاری به درختان میوه دار اشاره کرده، ما را به استفاده از آن ها دعوت نموده، و به شکرگزاری و تعقل و تدبر در آنها امر فرموده تا بر معرفت و ایمان ما به خداوند بزرگ افزوده گردد. برای مثال در سوره انعام آیه 99 می فرماید:«شما در آن باغ ها هنگامی که میوه آن پدید آید و برسد، به چشم تعقل بنگرید که در آن، آیات و نشانه های قدرت خدا، برای اهل ایمان پدیدار است.»

در میان درختان، درختان میوه دار از اهمیت بیشتری برخوردارند؛ چنان که مراقبت از آنها، بیشتر سفارش شده است. همچنین گفته شده که کاشتن درختان میوه دار، پاداش بیشتر و قطع کردن آنها، گناه بزرگتری را در پی دارد. از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمود: «قطع بی رویه درختان میوه دار، عذاب سخت الهی را در پی دارد. ( وسائل الشیعه ج19، ص39)»

بیایید همه با هم در روز درختکاری درختی را به یادگار بکاریم تا از وجود آن لذت ببریم و در آینده مورد استفاده دیگران باشد.

روز درختکاری گرامی باد

خداوند مهربان، زمین را با باغ های زیبا و گل های گوناگون زینت داد و جلوه های زیبایی آفرید که هر بیننده ای را به شگفتی وامی دارد و به وجد می آورد. سپس ما را به سیر و سیاحت در میان این طبیعت زیبا و شگفت آور سفارش کرد و به سوی این پدیده های دینی که نشانه هایی از خالق هستی در خود دارند، فراخواند. درختان، چشم اندازهای طبیعت هستند وانسان نیازمند این طبیعت زیباست. هرگاه، خسته و افسرده باشد، با دیدن باغ های پر از شکوفه و گل و شنیدن نغمه پرندگانی که بر شاخ و برگ این درختان زیبا نشسته اند، به وجد آمده، شادمان و مسرور می گردد و نیرو و نشاط خود را باز می یابد. سرسبزی و طراوت طبیعت، غبار ملال و افسردگی را از تن انسان می زداید و شادابی و نشاط را در وجود او پدیدار می کند.

درختان، نشانه هایی از قدرت پروردگارند. در خلقت درختان، مرگ و زندگی آنها و نیز هنگامی که از آنان میوه پدید می آید، آثار قدرت و حقانیت خداوند بلندمرتبه نمایان است. وقتی درختان پس از فصل خزان و مرگ، به نفسِ باد بهار زنده می گردند، در واقع بخشی از قدرت و حکمت پروردگار توانا را در پیش روی همگان به نمایش می گذارند.

بی شک درخت و درختکاری و طبیعت سرسبز از نگاه قرآن و سخنان اهل بیت علیهم السلام از جایگاه ممتازی برخوردار است. در قرآن کریم، حیات مجدد طبیعت بعد از مرگ ظاهری از نعمت های الهی و نشانه های خداوند برای اهل ایمان شمرده شده و یا به عنوان مثالی برای برپایی قیامت و معاد از آن یاد شده است.

10- اصل اعمال قدرت

    از آنجا كه اساس تربيت بايد مبتني بر محبت وصميميت باشداما گاهي اوقات عوامل محيطي طفل را وادار به

سوء استفاده از مقام وموقعيت خود مي كند، لذا در امري كه به صلاح او نيست مداخله مي كند و تنها مجری نظرات خوداست. درچنين مرحله اي است كه مادران نياز به اعمال قدرت دارند تا او را دوباره در مسير اصليش قرار دهند وراه را از چاه به او بنمايانند و اورا از سقوط باز دارند. اما جهت استفاده از اعمال قدرت مادران بايد اول فرزند را نصيحت كرده وبا مهرباني او را نسبت به خطايش آگاه كنند اگر مؤثر نبود با رعايت نكات ذيل از اعمال قدرت استفاده كنند.

1-اعمال قدرت بايد جدي، قاطع، محكم ولي هوشيارانه باشد.

2- جوانب زندگي وابعاد شخصيتي وحياتي كودك مورد نظر باشد تا اثر معكوس نبخشد.

3- بين آنچه مادر مي گويد وعمل مي كند تناقضي نباشد.

4- مادر چيزي كه كه قصد انجامش را ندارد به زبان نياورد.

5- نتيجه اعمال قدرت دادن آگاهي و روشن بيني به انجام وظيفه است.

6- اعمال قدرت مادر بايد نقايص وخطاهاي فرزند را به وي نشان دهد.

7- اعمال قدرت براساس تسلط فكري باشد نه جسمي. يعني طفل را قانع سازد.

8- اعمال قدرت در عين اينكه عاقلانه است عادلانه باشد چون تجارب نشان داده است كه كودك جنبه هائي كه عادلانه تشخيص دهد مي پذيرد.[1]

[2] - علي قائمي، خانواده و تربيت كودك، ص336

ادامه »

9- اصل اعتدال

در پرورش مذهبی رعایت اعتدال نیز یک اصل است، هرگز تکلیف برای کودک نباید شاق باشد فی المثل به فرموده معصوم (علیه السلام) کودک را با خود به مسجد ببرید ولی هرگز طول ندهید او را به نماز تشویق کنید ولی به نماز شب و انجام نوافل وادارش نکنید به روزه تشویقش کنید ولی هروقت که خسته و گرسنه شد او را وادار به افطار نمائید. به مجالسی که برای احیاء تشکیل می شود کودک را به زور نبرید-اجبارش نکنید که حتما بیدار بماند حتی در سخنی از معصوم آمده است که ما کودکان را وامیداریم که نماز ظهر و عصر را با هم بخوانند و نیز مغرب و عشا را در یک موقع و به دنبال هم بخوانند. انجام تکالیف مذهبی به صورتی نباشد که کودک یکبار در ظهر و یکبار دیگر در عصر خود را آماده نماز کند و از این باب احساس رنج نماید.[1]

[1] - علي قائمی،پرورش مذهبي واخلاقي كودكان،ص97